54 / 78
54
dönüyordu… Uçarken karanlıkta uçtuğunu fark etti ve adeta
hayata geri dönmüş gibi oldu… Çünkü martılar karanlıkta
uçamazdı ama o bunu başarmıştı. Hayallerine kavuşmuş
olmanın mutluluğuyla eve vardı.
Jonathan gün batımına kadar sürekli uçtu, vaktini diğer
martılarla birlikte olmak için harcamadı. Havada daireler
çizmeyi, takla atmayı, yavaşça dönmeyi, tersine dönüşü,
her şeyi öğrenmişti.
Sabah olduğunda bir ses belirdi “Jonathan gel buraya” diye
martıların başkanı çağırıyordu. Jonathan kendi kendine
acaba benim nasıl uçtuğumu öğrendi ve beni takdir
mi edecek diye düşünüyordu. Fakat öyle olmadı aşağı
indiğinde başkan “Sen ne kadar onursuz ve sorumsuz bir
martısın” diye seslendi Jonathan’a. Jonathan kısık bir sesle
“Onursuz mu?” dedi. Duydukları karşısında şok olmuştu.
Martılar başkanı: “Bir bu sorumsuzluğunun bedelinin çok
ağır olduğunu öğreneceksin. Yaşam bizim için meçhuldür.
Bilebildiğimiz tek şey bu dünyaya yemek ve olabildiğince
uzun yaşamak için geldiğimizdir” dedi. Jonathan “Yaşamın
gerçek anlamını arayan, bulmaya çalışan bir martıdan daha
sorumluluk sahibi biri olabilir mi? Bin yıldır yaptığımız tek
şey balık peşinde koşmak. Artık yaşamak için bir nedenimiz
olmalı; öğrenmek, keşfetmek, özgür olmak gibi. Bana bir
şans verin, öğrendiklerimi size göstereyim kardeşlerim.”
dedi martı toplululuğuna. Topluluk hepsi bir ağızdan “bizler
senin kardeşlerin değiliz “diye bağırdılar. Başkan “sen artık
bizlerden değilsin ve sarp kayalıklara sürgün edileceksin
dediğinde artık Jonathan için orada kalmanın bir anlamı
kalmamıştı. Jonthan oradan uzaklaştı ve sarp kayalıklarda
tek başına çalışmalarına devam etti. Orada kendini daha
da geliştirmişti. Jonathan yalnız kaldığı süre boyunca “Bir
kuşu özgür olduğuna ikna edebilmek niye dünyanın en zor
işi? Üstelik çok kısa süren bir çalışmayla bunu kendilerinin
de anlaması bu kadar mümkünken. Bu iş bunca güç olmak
zorunda mı?” diye düşünüyordu. Bir gece gökyüzünde
özgürce uçarken gecenin bir yarısı ışıklar saçan iki martıyla
karşılaştı. Jonathan onların uçma stillerini çok beğendi. Bu
iki martı aynı aileden olduklarını söylediler ve Jonathan’ı
da yanlarına alarak kapkaranlık gökyüzünde yükselerek
gözden
kayboldular.
Artık onun da ışıklar
saçan kanatları vardı
ve burası cennet diye
düşünüyordu. Bu yeni
yerinde dünyadakinden
çok daha fazla şey
öğrenmesi gerektiğini
düşünüyordu. Buradaki
martılar da farklıydılar.
Hepsi
kendilerini
realized he was flying in the dark and kind of felt like he was
back to life...Because normally seagulls can’t fly in the dark
but he had pulled it through. He returned home, as happy as
he could be for he had now made his dreams come true.
Jonathan kept on flying until the dawn; he didn’t waste his
time with other seagulls. He had learned everything; making
circles in the air, doing flips, turning slowly, doing back flip
and everything.
He heard a voice in themorning. It was the head of the seagulls
saying “Jonathan come here”. Jonathan was wondering if
the head of seagulls had learned about his flying skills and
would say good things to him about it. But that wasn’t the
case. When he went down there, the head of the seagulls said
to him“how irresponsible and dishonorable seagull are you”.
Jonathan said with a scared voice, “dishonorable ?” He was
shocked to hear these words. The head of the seagulls said
“You will learn that the price of this irresponsible behavior is
very high. Life is an unknown for us. All we know is that we
came to this world to feed ourselves and live as long as we
can.” Jonathan replied, “Who else could be more responsible
than a seagull who searches for the meaning of life? All we’ve
done for the last 1000 years is to try to find fish. We must now
have a reason to life; to learn, to discover, and to be free. Give
me another chance, let me show you what I learned brothers.”
And the seagulls said “we are not your brothers”. And the
head of the seagulls said “you are not one of us anymore
and you’ll be sent on an exile to steep rocks”. Hearing this,
Jonathan realized it no longer made sense to stay there.
Jonathan walked away and started practicing at the steep
rocks all by himself. He improved his skills even more. During
the time he was alone, Jonathan was saying to himself “Why
is it so difficult to convince a bird that he is actually free? And
even they can find it out with only some little work. Why does
it have to be so hard? One night as he was flying freely in the
sky he came across two glittering seagulls in the middle of the
night. Jonathan loved their flying styles. These two seagulls
said they were from the same family and took Jonathan with
them and got lost into the skies. Now he also had glittering
wings and he thought it was heaven. He thought he had to
learn much more than
he did in this new place.
The seagulls here were
so different. They were
all amazing birds that
tried different things to
improve their skills.Here,
he learned a lot from the
birds called Sullivan and
Chiang. He decided he
was an amazing seagull
HABER
NEWS